วิ่ง 10 กิโลเมตร: การลงเท้าในการวิ่ง

หลายคนมีปัญหาวิ่งแล้วเกิดอาการเจ็บหัวเข่า เปลี่ยนรองเท้าก็แล้วแต่ยังไม่ดีขึ้น มาลองอ่านบทความที่กันดูครับ ปัญหาหนึ่งที่เมื่อทำการใส่รองเท้าวิ่งแบบมาตรฐาน(ส้นหนา)นั้นทำให้เราติดนิสัยด้วยการวิ่งลงส้นเท้า เราต่างก็เรียนมาด้วยทฤษฎีการวิ่งที่ลงส้นเท้าแล้วค่อยส่งแรงไปที่หน้าเท้าเช่นกัน โดยในรูปจะเห็นได้เลยว่า วิ่งโดยตัวตั้งฉากกับพื้น ขาเหยียดตรง ปลายเท้าหักขึ้นหาหน้าแข้ง ใช้ส้นเท้าลงพื้น หลายคนวิ่งกันในท่านี้

ซึ่งมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ด(Harvard University) ได้ทำการศึกษาแรงกระแทกจากการวิ่งในรูปแบบต่างๆกัน พบว่า เมื่อวิ่งลงส้นเท้าด้วยเท้าเปล่าจะเกิดแรงกระแทกพุ่งสูงขึ้นมา ตามรูป

เมื่อใส่รองเท้าวิ่ง(ส้นหนา) แรงกระแทกตรงนี้จะน้อยลง เกิดการถ่ายเทแรงได้ดีขึ้น

แต่เมื่อเปลี่ยนการวิ่งมาวิ่งลงด้วยกลางเท้าหรือปลายเท้าจะไม่เกิดแรงกระแทกที่พุ่งสูงขึ้นมา ซึ่งเป็นทั้งการวิ่งด้วยเท้าเปล่า ใส่รองเท้าวิ่งพื้นบาง หรือแม้แต่ใส่รองเท้าวิ่งส้นหนา

โดยท่าวิ่งแบบนี้ตัวจะโน้มไปด้านหน้าเล็กน้อย ก้าวเท้าไม่เกินแนวลำตัวไปไกล ปลายเท้าขนานหรือชี้ลงพื้น เข่าย่อก่อนสัมผัสพื้น (วิ่งลงปลายเท้าหรือกลางเท้า สุดท้ายส้นเท้าก็ลงพื้น ไม่ใช่การวิ่งเขย่งไปตลอดทางนะครับ)

ฉะนั้น คนที่วิ่งโดยใส่รองเท้าวิ่งปกติอยู่แล้ว(แม้ในระดับการแข่งขันก็มีนักวิ่งที่ลงส้นเท้าที่ประมาณ70%ของนักวิ่งทั้งหมด) มีการศึกษาว่าการวิ่งมาราธอนไม่ได้เป็นเหตุที่ทำให้เกิดอาการข้อเข่าเสื่อมเพิ่มมากขึ้นจากคนปกติแต่อย่างไร ถ้าคุณไม่ได้มีอาการบาดเจ็บใดๆ ก็สามารถวิ่งต่อไปได้ปกติ โดยอย่างน้อยก็ควรระวังการวิ่งก้าวยาวๆแล้วลงส้น เพราะจะเป็นการทำให้เพิ่มแรงกระแทกมากกว่าปกติ

ส่วนนักวิ่งผู้ที่เห็นด้วยกับทฤษฎี ก็อาจจะลองใช้เป็นแบบฝึกการวิ่ง อาทิตย์ละวันสองวันก็ได้ โดยถ้าให้ผมแนะนำก็อาจจะเริ่มจากใส่รองเท้าวิ่งที่พื้นบาง(สไตล์ลงหน้าเท้า กลางเท้า บอกคนขายเค้าก็น่าจะรู้ หรือจะลองแบบพื้นเท่ากันหมด หรือแบบที่บางๆแล้วเป็นห้านิ้วก็ได้)

โดยการวิ่งแบบลงหน้าเท้าจำเป็นต้องมีทักษะสูงพอสมควร และมีเส้นเอ็นที่ยืดหยุ่นดี โดยเฉพาะเอ็นใต้ฝ่าเท้า และเอ็นร้อยหวาย (ทดสอบง่ายๆโดยใครที่นั่งยองๆบนส้นเท้าไม่ได้ จะหงายหลังท่าเดียวยังไม่ควรรีบหักโหมวิ่ง เพราะความยืดหยุ่นของเอ็นข้อเท้าของคุณยังไม่ดีพอจะทำให้เกิดอาการเจ็บ )

วีดีโอแนะนำ ท่าทางการวิ่ง